Rozdział 3

Z dedykacją dla Reverie ♥ i Estranged ♥ , przez których opowiadania nie mogę spać spokojnie. xD

O gwiazdach rock'a i szkle

Led Zeppelin wytoczyli się z samolotu. Plant chwiał się na nogach, a Johnowie nabijali się z jakiejś stewardessy. Jimmy był obrażony na cały świat, że kazano mu opuści pokład i w tak brutalny sposób przerwano mu sen. Co jak co, ale Jones miał naprawdę ciężką rękę… A na dodatek Bonham chciał za wszelką cenę zwrócić na siebie uwagę tej miłej pani, która poprosiła wszystkich, aby wysiedli. Tak bardzo przechylił się przez siedzenie, że spadł wprost na Page’a, który podskoczył zdenerwowany pomysłem swojego basista. Ciągle nie mógł uwierzyć, że tamten mógł tak po prostu go uderzyć! I to w twarz! No jak on śmiał!? Znali się tyle lat… Nagrali tyle wspaniałych piosenek… Chłopcy wysiedli z samolotu. Plant wzniósł ręce do nieba, aby trochę pogwiazdorzyć i aby rozprostować kości. Jimmy od razu się rozpromienił kiedy oślepiło go ciepłe, wiosenne słońce. Chłopcy czuli się jak wielcy gwiazdorzy. Zaczęli iść w taki sposób, aby zwrócić na siebie uwagę. Już po chwili zaczęto im robić zdjęcia.

  

  

Johnowie byli zachwyceni miastem. Podobnie jak Plant i Page. Szli ulicami w poszukiwaniu jakiejś atrakcji tj. dobrego koncertu lub fajnie wyglądającego baru, aby się napić.

- Hej! A może tam! – powiedział perkusista wskazując palcem na budynek o nazwie „Troubador”.

- Dobra! Chodźmy! – zgodzili się pozostali. W klubie jakiś dopiero wschodzący zespół grał koncert. „Nawet są nieźli” – przemknęło przez myśl Jimmy’emu. Zeppelini usiedli przy jednym z jeszcze wolnych stolików i zamówili coś mocniejszego. Śmiali się i rozmawiali. Nagle zamilkli słysząc początek ich własnej piosenki. Bynajmniej nie granej przez nich. Popatrzyli na siebie zdziwieni i odwrócili swoje śliczne główki w stronę zespołu grającego na scenie. Wokalista z marchewkowymi włosami nieźle popisywał się na scenie śpiewając  „You’re Time is Gonna Come”. Zespół ukłonił się, pożegnał z widownią i zszedł ze sceny za kulisy. Byli wykończeni i ledwo kontaktowali. Nic dziwnego. Przecież podczas koncertu między nimi przewijały się różne butelki i napoje… Zeppelini wstali od stołu i skierowali się w stronę kulis. Brutalnie wepchnęli się do pomieszczenia ignorując niejaką ‘ochronę’ w postaci grubego faceta siedzącego z butelką piwa i czytającego codzienną gazetę. Spojrzeli na muzyków. Jeden z nich, blondynek z uśmiechem, tylko na nich zerknął i zajął się swoimi narkotykami. Mulat, któremu ledwo wystawał papieros zza włosów pakował gitarę do pokrowca. Wysoki blondyn siedział na schodach z twarzą ukrytą w dłoniach. Przybysze trochę się zmieszali. Pewność siebie natomiast wróciła do nich gdy usłyszeli dźwięk tłuczonego szkła. Spojrzeli w prawo, bo z tamtej strony dobiegł ów odgłos. Stali tam rudy wokalista i szatyn z włosami do ramion. Mięli oczy szeroko otwarte, podobnie jak usta. Butelka, która rozbiła się na podłodze chyba należała do ciemnowłosego, ponieważ tan cały czas trzymał rękę przed sobą tak jakby ściskał niewidzialną butelkę za szyjkę.

- L-le-led  Z-zzep-zeppelin??! – wykrztusił rudy. Patrzył z niedowierzaniem na muzyków. Pozostali członkowie zespołu też odwrócili (lub podnieśli) głowy, aby spojrzeć w ich stronę. Jak gdyby nagle wytrzeźwieli… Przerwali wszystkie swoje dotychczasowe zajęcia i przybrali podobny wyraz twarzy co tamten rudzielec i szatyn. BRZDĘĘĘK!! Kolejne butelka upadła na podłogę. Ta jednak należała tym razem do gitarzysty z niezłym buszem na głowie. Chłopaków z wyżej wymienionego zespołu cała ta sytuacja bardzo rozbawiła. Jeszcze nigdy nikt nie był tak zaskoczony ich widokiem. Poczuli się dumni i sławni.

- No tak. To my. – powiedział spokojnie Jimmy. Zeppelini przybrali obojętny wyraz twarzy, aby pokazać, że to nic dziwnego i nie mają pojęcia, dlaczego tych pięciu facetów stojących razem z nimi w garderobie jest tak zaszokowanych… W środku tak naprawdę byli niezmiernie podnieceni. Natomiast piątka chłopców niedowierzającym własnym oczom czuła coś trochę innego. Byli radośni i zaskoczeni. W środku każdy z nich bił się z własnymi myślami. W końcu Slash odważył się odezwać. Wprawdzie powiedział to bardzo cicho, ale jednak.

- Skąd się tu wzięliście?

- Co tu robicie? Po co przyszliście? Czemu akurat do nas? – miejscowi rockmani bombardowali zespół pytaniami – Na jakiej trasie jesteście? Czemu przyszliście do Troubador? Czemu weszliście do naszej garderoby? Jesteście w interesach?... – zadawanie pytań prawdopodobnie nigdy by się nie skończyło gdyby nie Plant.

- Dosyć! – wykrzyknął i wszyscy umilkli –Zacznijmy od początku…- kontynuował swoją wypowiedź, a pozostali uważnie go słuchali. 
_____________________________________________

No więc mam nadzieję, że teraz już Tina nie będziesz narzekać, że się mało dzieje. 
Trzeci rozdział jeszcze jest krótki, ale już po nim są dłuższe, więc spokojnie. 
Dodatkowo pojawiła się nowa zakładka (Bohaterowie) gdzieś tam na górze. I mam jeszcze jedną informację:

Od autora: 

KILKA SŁÓW SPROSTOWANIA

- czyli coś dla ciekawych i zorientowanych, jeżeli chodzi o Led Zeppelin i Guns N' Roses (dyskografia, ważne daty).

Więc akcja toczy się w Los Angeles, w Kalifornii, w Stanach Zjednoczonych. Mamy (i tu obawiam się czy zrozumiecie, bo jest to dość zagmatwane...) rok 1987. Guns N' Roses jeszcze nie wydali "Appetite for Destruction". Natomiast Led Zeppelin są w roku 1971. Właśnie wydano ich trzeci album studyjny "Led Zeppelin III". Jednak ja biorę pod uwagę datę: 1987. Czyli np. płyty "Led Zeppelin IV" jeszcze nie wydano, ale wydano już "Heven and Hell" Black Sabbath (1980). Chodzi mi o to, że tylko Led Zeppelin zostali w roku 1971, a wszyscy pozostali są już w roku 1987. No i mamy koniec marca, jeżeli kogoś to interesuje. To chyba na tyle. Gdyby ktoś jeszcze czegoś nie rozumiał to piszcie w komentarzach, a ja wyjaśnię. ;)