Rozdział 2

Ten rozdział dedykuję Ignis Passions ♥ i Carrie Perry ♥, bez których ten blog pewnie nigdy by nie powstał... 
I jeszcze Dżej Page, bo... bo lubi niespodzianki i ma takie śliczne zdjęcie profilowe, na którym widnieje jeden z głównych bohaterów...xD 

I w tym rozdziale pojawi się drugi zespół, który także będzie głównym bohaterem tego opowiadania.

O stairway to heaven i haighway to hell

-Robert! Gdzie jest mój drugi but!? – krzyknął Jimmy.

- Co mnie to obchodzi!?

- Pytam się gdzie jest, a nie czy cię to obchodzi!

- Nie wiem gdzie są twoje ciuchy, twoje buty, twoja wódka i twój mózg! Wysil się i poszukaj! Pewnie znowu wyrzuciłeś przez okno, bo ‘myślałeś, że to Roberta’ – powiedział wokalista przy ostatnich kilku słowach naśladując głos Jimmy’ego – Tak, słyszałam co ostatnio mówiłeś. – dodał po chwili z naciskiem – i powiem ci jeszcze, że może i jesteś najstarszy, ale najgłupszy! Poszukaj! To TWÓJ but! – podkreślił wyraźnie słowo ‘twój’. Zapewne kontynuowałby swoją wypowiedź, gdyby nie krzyk chłopaka przerywającego brutalnie ten jakże mądry monolog.

- Kurwa! Nie pierdol mi tu teraz o szukaniu, tylko mi go oddaj!

- Ja ci go nie zabrałem! Ostatnią rzeczą jaką widziałem, która należała do ciebie to twoje gacie gdzieś w środku miasta!

- Że co?! Jak to moje… - niestety brunet nie zdążył dokończyć swojej wypowiedzi, ponieważ zagłuszył ją głośny huk gdzieś w okolicach salonu. Potem usłyszeli jeszcze stłumiony śmiech John’a Jones’a i szept John’a Bonhama. Jimmy wyskoczył z pokoju w spodniach i jednym bucie machając dziko trzymaną w dłoni koszulką. Robert na chwilę odłożył na bok swój magazyn i trochę przerażony oraz niepewny powoli udał się za jednobutym do miejsca, z którego dochodził dźwięk. Page wywarzył nogą drzwi (oczywiście tą, na której miał buta), a one odleciały na przeciwległą ścianę. Co jak co, ale kopnąć to on potrafił. Inna sprawa, iż drzwi same zapewne już niedługo wypadłyby z zawiasów. Plant jak gdyby nigdy nic, ze stoickim spokojem wyminął gitarzystę i zajrzał do środka pokoju.

- Nosz ja pierdzielę… - mruknął zrezygnowany spoglądając na rozchlapaną po całym pokoju colę i rozbite okno. John Jones i John Bonham siedzieli przy ścianie i patrzyli na nich z rozbawieniem. Jimmy stwierdził, że nic się nie stało i poszedł poszukać swojego buta. Natomiast Plant skierował się do sypialni. Tam rozwalił się na łóżku i tak już zasnął. W między czasie John Johnes i Bonzo śmiali się tarzając po podłodze.

- O ja cię! John, to było coś! – wykrzyknął blondyn spoglądając w sufit i krzyżując ręce na piersiach.

- No! – powiedział perkusista przewracając się na podłodze, tak aby spojrzeć na przyjaciela.

- John? – zapytał po chwili milczenia basista – A gdybyś jutro miał umrzeć to co byś jeszcze dzisiaj zrobił?

- Hmm… - mruknął Bonham marszcząc czoło – Wiesz, chyba bym sobie kupił bilet na samolot do Los Angeles i poleciał!

- Świetnie! Zbieraj się! Wychodzimy! – przyjaciele wstali z podłogi, wzięli najpotrzebniejsze przedmioty i krzyknęli, że lecą do Stanów, do Miasta Aniołów. Jimmy i Robert wytoczyli się z pokoi i wszyscy razem opuścili dom. Dotarli na lotnisko i o dziwo, udało im się kupić bilety na samolot, który wylatywał za godzinę! Chyba otrzymali te bilety tylko dlatego, że za kasą siedziała bardzo ładna brunetka w koszulce Led Zeppelin… Zeppelini czekali. Rozdali kilka autografów (specjalny dla tej miłej pani, która dała im bilety) i niszcząc (przez przypadek!) stojącego w pobliżu kwiatka dotrwali do momentu, kiedy mogli wsiąść do samolotu. Page i Jones usiedli obok siebie, a naprzeciwko nich, w rzędzie obok, miejsca zajęli  Plant i Bonham.

- Ja siedzę przy oknie! – wykrzyknął Jimmy wbiegając na pokład. Pozostali nie protestowali. Kiedy już wszyscy pasażerowie zajęli miejsca samolot wzbił się w powietrze. Po kilkudziesięciu minutach chłopcy zaczęli się nudzić. Plant czesał włosy po raz setny wpatrując się w ten sam artykuł magazynu ‘Rolling Stones’. Zastanawiał się, kiedy znudzi mu się patrzenie na samego siebie z resztą zespołu widniejących na zdjęciu obok tekstu. Perkusista siedzący obok spoglądał w przestrzeń wystukując na kolanie rytm piosenki „Friends”. Miał na uszach słuchawki i podziwiał dzieło własnego zespołu. Jimmy coś zawzięcie pisał na kartce i od czasu do czasu pytał Roberta czy mu się podoba.

- Ej, Blondi!

- Nie nazywaj mnie tak cioto!

- Robert? – zapytał zniecierpliwiony gitarzysta.

- Słucham? – odpowiedział chłopak zdecydowanie milszym tonem.

- Może być tak: “When she gets there she knows, if the stores are all closed  with a word she can get what she came for. Ooh, ooh, and she's buying a stairway to heaven.”* ?

- No może… - jak mi się nie spodoba to i tak zaśpiewam inaczej.

Chłopcy siedzieli i czekali. Robert z nudów zaczął piłować paznokcie. Siedział zamyślony i nieobecny. Nikomu to nie przeszkadzało. Bonham sączył drinka, którego przyniosła mu dziewczyna siedząca gdzieś obok. Miała długie ciemne włosy, mini spódniczkę, podkolanówki i glany wiązane aż do kolan (hahah! Ignis! xD Natchnęłaś mnie! <przyp. aut.>). Perkusista chciał ją zagadnąć, ale ona tylko podała mu napój, uśmiechnęła się ciepło i wróciła na miejsce. Była idealna na kelnerkę. Zrobiło się już późno. Robert i John przeglądali menu w poszukiwaniu ciekawych ofert innych drinków niż te, które już wypili. Jones rozczesywał palcami splątane włosy wpatrując się w obraz za oknem, a Jimmy najzwyczajniej w świecie spał. Basista w końcu wyciągnął z kieszeni pomiętą kartkę papieru i pożyczył  (czytaj: zabrał) od Jimmy’ego długopis. Zaczął grać z samym sobą w kółko i krzyżyk (No co? Co w tym dziwnego?).

* * *

 Slash siedział w swoim pokoju zachwycając się swoją zdobyczą, gdy ktoś nagle mu przeszkodził. Gitarzysta powoli schował swoje ‘kochanie’ do pudła i podszedł do drzwi. Ktoś zdecydowanie się niecierpliwił, bo walił w te drzwi z taką siłą, że aż framuga się trzęsła. Ostrożnie przekręcił klucz w zamku i …

- KURWA MAĆ! – wrzasnął kiedy drzwi otworzyły się z impetem uderzając go z całej siły w twarz – Ty pierdolony chuju! Co żeś narobił skurwysynie!? – nakręcał się Mulat. Axl stał w progu i wydawało się, że zaraz zabije Hudsona wzrokiem. Slash właściwie też miał taką minę. Ocierał ręką krew cieknącą mu z nosa i przeciętej wargi.

- Od, kurwa, piętnastu minut walę w te pierdolone drzwi i wydzieram się jak pedał, a ty co!? Nawet nie raczysz otworzyć, pojebie! Za chwilę mamy koncert! Rusz dupę i spierdalamy!- Rose był w furii. Wykrzykiwał słowa zawzięcie gestykulując przy tym rękami. Gitarzysta stał piorunując go wzrokiem. Dopiero do pokoju wpadł Izzy i rozkazał Sulowi wziąć gitarę, a następnie przyjść do samochodu, natomiast Axl’a siłą wyprowadził z pokoju. Steven i Duff już na nich czekali. Milczeli i obserwowali całe zamieszanie. Po chwili na dół zbiegł Slash z gitarą. Włożył ją do bagażnika i wsiadł do samochodu. Duff ruszył z piskiem opon do The Troubador. Wszyscy myśleli o tym samym. Axl i Slash bardzo często się kłócili, jednak mimo wszystko nie było to tak przerażające. Targały nimi emocje. Nawet, kiedy z radia zaczęły dobiegać pierwsze dźwięki „Rats In the cellar” gitarzysta prowadzący uderzył z całej siły w przycisk wyłączający urządzenie. Duff siedzący obok, aż podskoczył i zdrowo przypierdolił głową w dach samochodu. Jechał szybko co jakiś czas spoglądając na chłopaka siedzącego obok.  Szczerze współczuł Steven’owi, że tamten musi siedzieć obok Axl’a. Zapowiadał się niezły koncert, nie ma co… Po kilku przejechanych metrach Duff nie wytrzymał. Włożył do radia kasetę i włączył.
- Hej! Chłopaki! Dawać! Śpiewamy! No dalej! - zachęcał blondyn. Spojrzał w lusterko, aby zobaczyć jak na tę propozycję zareagowali Steven, Axl i Izzy. Slash skrzyżował ręce na piersiach i wymownie przewrócił oczami przesłoniętymi ciemnymi szkłami okularów. Zaczął cichutko nucić pod nosem tekst piosenki. Zapalił papierosa, zaciągnął się dwa razy dymem i zaśpiewał najgłośniej jak potrafił. Steven otworzył puszkę piwa i zaczął wybijać ręką rytm śpiewając z Bon'em Scott'em. Izzy dołączył się do Popcorn'a i szturchnął w ramię Axl'a. Chłopak zmarszczył gniewnie brwi i spojrzał ze złością na przyjaciela. Rytmicznemu jak zawsze ciepły i przyjazny uśmiech nie schodził z twarzy. W końcu Rose uległ i zanucił cicho, by następnie dołączyć do kolegów ze swoim potężnym głosem. Basista jechał szybko. Podgłośnił radio. Nie zwracał uwagi na czerwone światła i ograniczenia prędkości w terenie zabudowanym. Chłopcy otwarli szyby w samochodzie. Ciepłe promienie słońca ogrzewały wnętrze pojazdu, a oni śpiewali:

"I'm on the highway to hell
On the highway to hell
Highway to hell
I'm on the highway to hell..."**

*Led Zeppelin - Stairway to heaven
** AC/DC - Highway to Hell
__________________________________________________

 Jak zazwyczaj czekam na szczere komentarze! xD Myślę, że już wiecie, jakie dwa zespoły będą głównymi bohaterami "Welcome to the jungle & Dazed and Confused". W najbliższym czasie postaram się ogarnąć bohaterów. Nie chciałam tego robić wcześniej, bo byście znali wszystkie ważniejsze postacie występujące w opowiadaniu... :) I jeszcze trzeci rozdział będzie taki krótki, a potem już tylko dłuższe. No... Przynajmniej postaram się, aby tak było.