Spóźnione życzenia dla Ignis Passionis. :)
Przepraszam za dłuższą przerwę, mam nadzieję, że ten rozdział się Wam spodoba. :)
____________________________________________________________
Sour Milk Sea
Morze Kwaśnego Mleka
Drzwi
otworzyły się z rozmachem (jak zwykle), klamka uderzyła z hukiem o ścianę (jak
zwykle) i wszyscy wiedzieli już, że do pokoju wszedł (jak zwykle) nikt inny jak
Robert Plant. Potrząsnął burzą blond loków, oparł dłoń na biodrze i spojrzał z
pokerową twarzą na swój zegarek. Uwielbiał wpatrywać się w ten złoty,
połyskujące w słońcu przedmiot. Zachwycał się jego budową, jego czarnymi
wskazówkami, jak te na Big Benie i ogólnie rzecz biorąc swoją mniejszą kopią
Big Ben'a, którą nosił na lewym przedramieniu. No i mówiąc o zegarku Roberta
Plant'a nie można zapomnieć o tm, że było na nim wygrawerowane kursywą "Robert
Plant". No ale wszystkie zegarki (tak, te Roberta Plant'a też) gównie
służą do odmierzania czasu. Tak więc blondyn odczytał godzinę (zaskakujące było
to, że kiedy miał przyjść na próbę, albo na spotkanie z teściową to zawsze źle
odczytywał godzinę, natomiast, kiedy chłopcy szli do baru opijać jakąkolwiek
okazję i to nie Robert płacił za alkohol - zawsze dobrze odczytywał godzinę i
nigdy się nie spóźniał). Uśmiechnął się promiennie i klasnął w dłonie.
- Chłopcy!
Mam dla was wspaniałą informację! - zero reakcji - no weźcie! Dobra - Plant
zignorował ignorancję kolegów - to walę prosto z mostu. Dzisiaj nie
będziemy jeść na mieście! - w oczach zabłysły mu wesołe iskierki.
- Że co?
-zapytał Bonham - to niby gdzie?
- A nie zjemy
- ignorancja Plant'a nie miała granic - na mieście, bo Robert zamierza... coś
upichcić!- Jimmy zakrztusił się wódką i spadł z krzesła.
- T-ty?!
- A co?
Czemu nie ja? Kiedy byłem małym chłopcem wziął mnie ojciec na konkurs
gotowania, a wiesz kto zwyciężył? Ja! O, tak! Oto stoi przed wami Master Chef
lat pięćdziesiątych! - nastało milczenie. Nikt nie wiedział co ma powiedzieć.
- Wy! -
Plant wskazał palcem an Bonham'a, który zrobił przerażoną minę, a potem wskazał
Jimmy'ego, które zatrzymał się z butelką przyłożoną do ust. W duchu pytał "za
jakie kurwa grzechy, ja?!" - wy - ciągnął Plant - pójdziecie do sklepu
i kupicie litr mleka, a ja w między czasie przygotuję się do gotowania mojej
specjalności...
- To znaczy?
- wtrącił się Jones.
- Naleśniki!
- wokalista obrzucił go spojrzeniem, które świadczyło o tym, że John powinien
sam doskonale wiedzieć co jest specjalnością Plant'a.
***
Jimmy i Bonzo weszli do samoobsługowego z zamiarem dokonania zakupy zleconego
im przez Plant'a.
- Jak
wygląda mleko? - zapytał Jimmy rozglądając się dookoła. (Tutaj się troszkę
przeniesiemy w czasie, bo wtedy jeszcze nie było supermarketów, a tutaj są
potrzebne, ok? <przyp. aut.>)
- Nooo...
takie ten... - zaczął John - białe i płynne...
- No wiem!
Ale z zewnątrz!
- No to z
zewnątrz też jest białe i płynne...
- Aaachhhh!
Mówię o opakowaniu!
- To chyba z
krową, nie?
- Mamy
szukać opakowania z Plant'em?
- No nie! Z
taką krową bez loków! Chyba...
- Chyba… -
chłopcy niepewnie ruszyli wzdłuż wyłożonych różnymi produktami regałów. W końcu
zatrzymali się przy regale z mlekiem. Półka wyłożona po samą górę kartonami
mlek, różnych firm, z różnymi opakowaniami i…
- Ale jaja!
Patrz, mają mleko z procentami! – krzyknął Bonzo i zaczął się śmiać. Page
uniósł swoją kudłatą głowę (pozdrawiam Tinę <przyp. aut.>) i wlepił wzrok
w półki. Po chwili i on zgiął się w pół i wybuchł śmiechem.
- To które
bierzemy?! - wydusił John.
- To
najmocniejsze! - dalej zanosząc się głupawym śmiechem zaczęli szukać opakowania
z najwyższą liczbą procentów.
- 2.8,
3.0, 3.2...
- O! Patrz
jest 3.4!
- 3.8,
4.0...
***
Plant
spacerował w tę i z powrotem przy oknie. Co jakiś czas spoglądał na swój złoty
zegarek.
- Ileż można
kupować mleko?! - wybuchnął i wyrzucił ręce w powietrze. Jones siedzący na
krześle podniósł głowę. Brzdąkał sobie na basie jakiś melodie (Robert miał
wrażenie, że usłyszał w pewnym momencie "Bring
It On Home").
- Noo... Oni
mogę długo... Wiesz. Wysłałeś po mleko podpitego Jimmy'ego i John'a. To nie
jest dobre połączenie. Z tego na pewno nie wyniknie nic dobrego. - na twarzy
Jones rozlał się szatański uśmieszek, a Robert zacisnął pięści z nów wpatrzył
się w okno.
- Idą!!! -
krzyknął Plant i popędził do drzwi. Otworzył je na oścież. Slash siedzący przed
domem wyciągnął z zaciekawieniem szyję, aby lepiej zobaczyć co się dzieje.
Szturchnął Duff'a siedzącego obok i teraz razem wyciągali szyje.
- Co wy?!
Gdzie wy byliście?
- No w
sklepie. - pośpieszył z wyjaśnieniami John. Wyglądał bardzo podejrzanie i
pomagał utrzymać równowagę Jimmy'emu, który wrócił jeszcze bardziej pijany niż
wyszedł. O Johnie też nie można powiedzieć, że był trzeźwy. Jones odłożył
gitarę basową i stanął z boku, aby usunąć się z celownika w razie, gdyby Robert
wybuchnął złością.
- W sklepie?
- zapytał blondyn unosząc pytająco brwi z podejrzanym spokojem. Wahania
nastrojów Roberta Plant'a.
- Nooo... A
nie słyszałeś? - tym razem zirytował się Bonzo. Robert machnął lekceważąco
ręką.
- Nieważne,
dajcie to mleko.
- Wybraliśmy
najmocniejsze! - powiedział dumny Jimmy i podał Robertowi karton.
- Co to
znaczy... "najmocniejsze"?
- No z
alkoholem! Wiesz, te procenty! To wybraliśmy najmocniejsze. - i rzeczywiście.
Na opakowaniu widniały cyferki "10,5%"- mało, nie? Ja normalnie piję
40% procent. Ale więcej nie było... - Plant'a zmurowało. Dlaczego nie wiedział,
że produkują mleko z alkoholem? Wpatrywał się w opakowanie, a po chwili
uśmiechnął się szeroko.
- Kochani!
Dzisiaj zjemy obiad z alkoholem! - chłopcy krzyknęli radośnie i przybili sobie
piątki. Potem pędęm puścili się do kuchni, aby zacząć przyrządzać naleśniki z
alkoholem. Slash spojrzał urażony na Duff'a. - Czemu nigdy nie jedliśmy obiadu
z alkoholem? - Yyy... Bo nigdy nie jedliśmy obiadu? - Hm. Może. Gdyby tylko
Zeppelini przeczytali to co na kartonach mleka zapisane jest maleńkim druczkiem
wiedzieliby, że procenty na opakowaniu to nie zawartość alkoholu, tylko...
tłuszczu...
***
- Smacznego
Jimmuś. - Plant rzucił Page'owi, siedzącemu przy stole, na talerz naleśnik.
Talerz zabrzęczał. Zeppelini stanęli nad gitarzystą. Naleśnik był trochę...
"zmasakrowany". To wszystko dlatego, że kiedy Robert popisując się
umiejętnościami podrzucił naleśnik w powietrze, on już nie spadł. W końcu udało
się go odkleić od sufitu. Ktoś go musiał skosztować, bo po co smażyć więcej,
skro nikt ich nie zje? No ostatecznie można by dać je Gunsom, którzy pewni by
zjedli je ze smakiem zadowoleni, że ktoś im przygotował obiad. Gdyby jeszcze
powiedziano im, że są z alkoholem na pewno by zjedli! Tak czy inaczej na
testera wytypowano Jimmy'ego. Kiedy Plant wskazał na niego palcem ten zaczął
się głupkowato śmiać (wciąż był pijany). Teraz nie było mu zupełnie do śmiechu.
Potrawka nie wyglądała apetycznie. Page baaaardzo wolno ukroił malutki kawałek
naleśnika. Równie powoli nabił go na widelec. Przełknął ślinę i zjadł kawałek
naleśnika.
- Skutki
uboczne po 24h. - szepnął mu na ucho Bonzo. Wszyscy wlepili oczy w gitarzystę.
- I co? -
spytał Jones.
- Nooo...
Smakuje jak naleśnik! - Zeppelini zaczęli krzyczeć z radości i rzucili się
smażyć kolejne porcje. Po zjedzonym obiedzie Robert i Jimmy usiedli na kanapie.
nikt nie miał ochoty już niczego jeść.
Siedzieli
sobie razem na kanapie i skakali po programach telewizyjnych.
- Nigdy.
Więcej. - powiedział Jimmy. - Nigdy więcej nie jem tylu naleśników roboty
Roberta Plant'a...
- Eee...
Mogło być gorzej. - Page przełączał programy.
- Czekaj! -
powiedział Plant - Cofnij! - Page wrzucił kanał wstecz - Osz kurde! Morze! Ja
pierdolę, ale jaja! - podekscytowani wpatrywali się w ekran.
***
Jones zszedł
na dół wpatrując się w sufit.(?) Miał na sobie flanelową koszulę, rozpiętą przy
szyi. Po za tym slipki. Nagle zatrzymał się i spojrzał na kolegów z zespołu
siedzących przed telewizorem. Popatrzył na ekran telewizora.
- Co wy
oglądacie?
- Program -
wytłumaczył Jimmy - na którym pokazują morze. - I faktycznie. Na ekranie
pokazany był brzeg morza. Fale uderzały o piasek z siłą wieczornej letniej
bryzy. Z boku rosła palma, a obok niej był drewniany pomost. I tyle. Nic
więcej. Pustka i szum fal. Nawet najdelikatniejszego podmuchu wiatru! Jones
przez chwilę popatrzył w ekran i po chwili dosiadł się do chłopaków.
- Bonzo! -
krzyknęli jednocześnie muzycy.
- Co?! -
odkrzyknął perkusista.
- Chcesz z
nami pooglądać morze?
- Jasne! - i
po chwili wszyscy Zeppelini oglądali w telewizji morze. Po jakimś czasie
wpatrywania się w ekran Bonzo zasnął. Na jego klacie drzemał Jones, któremu
włosy opadły na twarz. Od czasu do czas coś mruczał przez sen. Plant zjeżdżał z
kanapy, na której w czwórkę się gnietli. Oczy mu się zamykały, ale nie tracił
jeszcze świadomości. Jimmy z zamkniętymi oczami (na wpół śpiący) przysłuchiwał
się szumu morza. Ekran telewizora się nie zmienił. Był taki sam jak wtedy,
kiedy go włączyli (czyli tak jakoś 3 godziny temu). Ze stolika zawalonego
puszkami i innymi rzeczami, które normalnie znajdują się w domu na stoliku
prawdziwego rockmana, skapywała rozlana whisky. Nagle otwarły się drzwi. Plant
drgnął, ale stwierdził, że to nie warte zachodu dalej leżał. Izzy wszedł do
domu z papierosem w ustach. Za nim ciągnęła się smuga dymu, jak smycz. Na końcu
tej „smyczy” szedł dumny Rottweiler. Pies przeszedł przez próg i podreptał
dalej za Stradlin’em. Izzy zatrzymał się przy oknie i poklepał psa po głowie.
Zwierzak zaczekał. Jimmy spadł z kanapy (dalej miał zamknięte oczy i był
średnio świadomy co się dzieje). Jones zjechał niżej na klacie Bonza, który
tylko zachrapał, dając znać o swoim istnieniu. Plant ledwo zsunął się na
podłogę podskoczył jak oparzony i i otrzepał z kurzu koszulę. Jimmy próbował
wstać, ale mu się odechciało. Położył się pod stolikiem i ze zdziwieniem
stwierdził, że do ust skapuje mu whisky. Spodobało mu się to.
- A cóż to
za psina?! - wykrzyknął podekscytowany głos. I, jak się pewnie już
domyśliliście, Robert Plant rzucił się na psa. Zaczął go tarmosić za uszy i
ściskać. W końcu podarował mu soczystego całusa i spojrzał, klęcząc obok psa,
na Izzy’ego.
- Jak ma na
imię? – zapytał i odrzucił na bok blond loczki.
- Black Dog.
- Uroczo. –
Plant spojrzał zwierzakowi w oczy i uśmiechnął się. Jimmy zaalarmowany krzykami
wokalisty podniósł się z ziemi. Zaliczył bliskie spotkanie z blatem. Trudno.
Wyczołgał się spod stołu (ówcześnie wyplątując się z kończyn Johnów).
- A co to za
psiak?!- krzyknął Jimmy i doskoczył do Roberta – Och, jej, skąd go macie? – i
zaczął intensywnie drapać Rottweiler’a za uszami.
- Był u
mojego kolegi przez jakiś czas i przed chwilą byłem go odebrać. – wytłumaczył Izzy
i zaciągnął się papierosem.
