Rozdział 12

Podziękowania dla Chelle za poddanie pomysłu. :)

Punk

Jimmy wszedł do łazienki. Plant stał przed lustrem czesząc włosy.
- A jak bym tak zapuścił grzywkę? - zapytał zaczesując włosy do przodu i patrząc w lustro.
- Nie radzę ci.
- A to niby czemu?
- Bo jeżeli chcesz stać się aż tak ślepy, żeby spaść ze sceny, bo nie będziesz widział jej krawędzi to...
- Sugerujesz, że jestem ślepy?!- krzyknął nie odrywając wzroku od swojego lustrzanego odbicia. - A może masz rację, że to zły pomysł... - dodał po chwili ledwo słyszalnie. Jimmy stanął za Plant'em w samych bokserkach.
- A ty tu czego? - zapytał Robert obracając się. Page zignorował jego pytanie i poprawił włosy.
- Pożycz ten grzebień na chwilę. - powiedział wyciągając w kierunku wokalisty dłoń.
- Nie. - gitarzysta przewrócił oczami i oddalił się.
- A tak się zastanawiałem... - Plant rozpoczął swój kolejny monolog. Brunet zsunął bokserki i wszedł pod prysznic.
- Robert? - zapytał wychylając się zza zasłony.
- Co? - odburknął zdenerwowany chłopak. Jak on śmiał mu przerwać w pół zdania?!
- Zaśpiewasz mi coś?
- Nie.
- Ech ty! Łamacz serc (ang. Heartbreaker). - Jimmy puścił strumień wody.
- Ostatnio miałem ciekawy pomysł na nową piosenkę. Tak się zastanawiałem nad jakąś balladką...
- Aaaaaaa!!! - przerwał mu krzyk Jimmy'ego.
- Co się stało?
-  Gorące. -wytłumaczył mu chłopak.
- A gdybyśmy tak kupili sobie jakieś zwierzątko...?
- Aaaaaaa!!!
- Co znowu?!
- Zimne.
- Może fajnie by było mieć takiego węża jak Slash... Albo psa! Albo może kota! A gdybym tak ściął włosy?
- Aaaaaaa!!!
- No co żeś zrobił?!
- Gorące...
- Nawet nie potrafisz w spokoju wziąć prysznica. - mruknął blondyn. Odgarnął włosy i podszedł do Page'a. Ustawił odpowiednią temperaturę wody i puścił strumień patrząc ze zrezygnowaniem na kolegę.
- Dzięki. - mruknął Jimmy.
- A gdybym sobie zrobił przedziałek na boku? Jimmy! - wykrzyknął tryumfalnie.- Zostanę punk'iem! - powiedział dumny. Page poślizgnął się i upadł.
- Że co?! - zapytał powoli powracając do pozycji pionowej.
- To co słyszałeś. - odparł wesoło i wybiegł z łazienki.
- A może byś tak chociaż zamknął drzwi?! - krzyknął Page. Odpowiedziała mu głucha cisza. Sam wyszedł cały mokry i przekręcił klucz, blokując dostęp innym do pomieszczenia. Plant w tym czasie przeglądał ubrania w poszukiwania czegoś, co przynajmniej przypominałoby styl punk'a, a że nie miał najmiejszego pojęcia o tym, jak powinien się ubrać z zamiarem zostania punki'em, stwierdził, iż najlepiej będzie, jęzli ubierze się na czarno.. Zszedł cicho na dół. Rozejrzał się, uważając, aby nikt go nie zauważył. Chwycił stojące obok glany i wbiegł z powrotem schodami na górę. Zdjął swoje wspaniałe buty i odłożył na bok. Powoli wsunął stopę do ciężkiego glana. Sprawdził czy rozmiar pasuje. Może nie był idealny, ale dało się wytrzymać. Zdjął buty i wepchnął pod łóżko, aby nikt ich nie znalazł. Poszedł do pokoju Axl'a i Izzy'ego. Otworzył szafę i zajrzał do środka. Wyciągnął skórzane rurki i na paluszkach pomknął do swojego pokoju, słysząc zbliżające się szybko kroki. Ze sterty ubrań John'a wygrzebał skórzaną kurtkę. Odłożył ubranie basisty na bok. Potrzebował jeszcze koszulki i dodatków. Tym razem pokusił się o T-shirt perkusisty. Wziął jego czarną koszulkę, w której wysiadał z samolotu, gdy dolecieli. Zdjął swoje ubrania i założył zupełnie inne, w ogóle do niego nie pasujące. Koszulka z pajęczyną prezentowała się na nim zupełnie inaczej, niż na Bonham'ie. Zerknął do lustra. No lepiej. Ubrał obcisłe spodnie, z czarnej skóry, "zapożyczone" z szafy Rose'a. Do tego kurtka Jones'a i glany. Zanim jednak się nimi zajął, postanowił poszukać dodatków, dopełniających jego strój. Założył wszystkie pierścienie, jakie znalazł. Wziął jak najwięcej możliwych bransoletek i łańcuszków (w większości nie swoich oczywiście). Zabrał się za wiązanie glanów. Przejrzał się. Wyglądał zupełnie inaczej. Pozostało zrobić coś z blond lokami do ramion. Znów wybrał się na "polowanie". Znalazł żel do włosów. Z impetem otworzył drzwi do łazienki (Jimmy akurat przekręcił ponownie klucz, ale to, że Plant miał wspaniałe wyczucie już wiemy). Podszedł do umywalki. Rozczesał włosy. Spróbował je postawić. Nie za bardzo mu wyszło. Stwierdził, że nic więcej już tu nie zdziała. Zabrał się za makijaż. Wyciągnął z (no jasne, że nie swojej) kosmetyczki czarną kredkę do oczu. Nikt, kto nie znał go zbyt dobrze, zapewne nie rozpoznałby go w tej chwili. Postarał się zrobić najbardziej smolisty make-up, jaki potrafił. Jako początkującemu i komuś, kto nigdy w życiu nie używał damskich kosmetyków średnio wyszło. Z dumą spojrzał w swoje odbicie. Nie zorientował się, że już od kilku dobrych minut wpatruje się w niego zszokowany gitarzysta, któremu z wrażenia spadł ręcznik i jakoś zbytnio mu to nie przeszkadzało. Robert miał na sobie ciężkie, czarne glany, z nie do końca zawiązanymi sznurówkami (nie umiał sobie z nimi poradzić i po wielu nieudolnych próba wreszcie sobie odpuścił), które jeszcze bardziej nadawały mu buntowniczego charakteru. Obcisłe spodnie nie do końca dobrze na nim leżały. Z prawej strony do szlówki doczepiona była czarna chustka (czyli to musiały być spodnie Slash'a). Zwisając obok szczupłych nóg wokalisty, skrytych pod powierzchnią błyszczącej skóry wyglądała zaskakująco odmiennie. Miała swój własny charakter. Wyżej ubrany był w luźną, czarną koszulkę z pajęczyną przy dekolcie. Na nią narzucona została skórzana kurtka. Na palcach miał setki połyskujących pierścieni. Nadgarstki oplecione były mnóstwem bransoletek. Na lewej dłoni miał rękawiczkę bez palców. Włosy były rozczochrane i trochę podniesione. Z jednej strony lekko zabarwione na czerwono (nie użył farby do włosów!). Do tego, ciemny, gotycki makijaż. Wyglądał zupełnie inaczej. Zadowolony wyszedł z łazienki. Bonzo i John zawzięcie dyskutowali na temat nowej płyty The Beatles. Kiedy zobaczyli Plant'a zupełnie ich zmurowało. Jones upuścił trzymaną pałeczkę perkusyjną Bonhama'a.
- Robert?! - zapytał perkusista patrząc z niedowierzaniem.
- Niemożliwe... - rzucił John Paul.
- A jednak! - odpowiedział wesoło 'punk'.
- Co ty sobie z nas kpisz? - zapytał oburzony brunet.
- Zamiast komplementować tylko narzekacie i krytykujecie! - wykrzyknął. I wtedy w jego szczupłych nogach skumulowała się cała złość na przyjaciół i wyszedł z domu z dumnie uniesionym podbrudkiem i wypiętą piersią. Wymaszerował, wyrażając w ten sposób pogardę do przyjaciół, którzy nie potrafili docenić jego starań.

***

Gunsi siedzieli w barze, a dokładniej nie w byle jakim barze, a w Roxy, o! Zajmowali swój ulubiony stolik, z wyrytymi inicjałami: A. R., S., S. A., D. M., I. S. Slash wyciągnął do przodu otwartą dłoń, jak gdyby witał Hitler'a, dając znak kelnerowi, że zamawia pięć piw. Tamten posłusznie zajął się wykonywaniem polecenia. Steven próbował wyryć w blacie "Guns N' Roses", ale szło mu dość nieporadnie. Młoda kelnerka podeszła do stolika i postawiła na nim pięć kufli z bursztynowym napojem, zwieńczonym na górze pianą. (Haha! ^^ <przyp. aut.>) Slash przeczytał na tabliczce "Ewa". Uśmiechnął się zadziornie.

- Cześć, hmm... Ewa. Ja jestem Slash. - powiedział wstając z miejsca i obejmującą dziewczyną rękami w tali.

- Cześć. - powiedziała sadzając go na miejsce i odwzajemniając uśmiech.

- Może gdzieś się przejdziemy... - wymruczał seksownie ponownie podnosząc się z krzesła.

- Może innym razem. - odparła odpychając go od siebie. Oddaliła się. Hudson poszedł za nią. On tak łatwo nie ustąpi. Usiadał przy ladzie.

- Ewa... Masz chłopaka?- wypalił prosto z mostu patrząc na nią zza zasłony ciemnych loków. Odgarnął je na bok ukazując światu twarz.

- Ecch... A po co ci to wiedzieć? - zapytała zalotnie zerkając przez ramię w jego stronę.
- Aaa... Tak się pytam. - odparł. Rzuciła w niego ścierką śmiejąc się. - No co? - zapytał z uśmiechem.
- Nic. Zupełnie nic. - powiedziała z sarkazmem i wytarła ladę. - A ty powinieneś wracać do kolegów. - wskazał na niego palcem.
- A odprowadzisz mnie do stolika? - zapytał błagalnym tonem, robiąc wielkie oczy.
- No dobrze. - złapał go za rękę i odprowadziła do stolika. Wiedziała jak radzić sobie z takimi typami. Posadziła go na krześle i odeszła uśmiechając się pod nosem i nucąc "... All you need is love...".
- Oooo... Slash... - skomentował Steven uśmiechając się w ten swój sposób. - Widzę, że spodobała ci się kelnerka.
- No, taaa jasne.
- Na pewno? Wiesz jak jest; najpierw ręka w rękę, potem ręka niżej, potem coś w ręce, a no koniec coś gdzieś. - wyrecytował Adler śmiesznie poruszając brwiami. Duff i Axl wybuchnęli śmiechem. Izzy uśmiechnął się powstrzymując chichot, a Slash świdrował Popcorn'a nienawistnym spojrzeniem swoich czekoladowych oczu.
- Stevie?! Ty przeciwko mnie?!
- Nie! Przecież jestem z tobą. - brunet usiadł i udał obrażonego. Co miał zrobić w tej sytuacji?
- Ej, ale ja ją chyba kiedyś już widziałem... - wtrącił McKagan. Wszyscy na niego spojrzeli. - Ona chyba pracował w Troubadur... - Gunsi zrobili zdziwione miny.

***

- Wróciłem! - wrzasnął Plant wchodząc do domu. Nagle zbiegł na dół John Paul.

- Robbeercikuuu! - krzyknął przeciągle i rzucił mu się w objęcia. Wokalista niebezpiecznie zachwiał się w (nadal) rozwiązanych glanach. - Martwiliśmy się o ciebie! - dodał basista spoglądając przyjacielowi prosto w oczy.

- Naprawdę?! - ożywił się Plant.

- Nie. - zgasił jego nadzieję wciąż uczepiony jego szyi blondyn.

- To czemu powiedziałeś, że się martwiliście? - zapytał marszcząc brwi. Kolega nareszcie go wypuścił z silnego uścisku i wzruszył ramionami. Plant pokręcił głową z niedowierzaniem.

- To świetnie, a teraz pomóż mi ściągnąć te ubrania. - powiedział zdejmując kurtkę i podając ją zaskoczonemu basiście. - To twoje. - dodał obojętnie. Następnie ściągnął spodnie, koszulkę, resztę zbędnych części garderoby i popędził na górę w bokserkach. - To zanieś do któregoś pokoju. - powiedział wskazując na skórzane spodnie. Jones wzruszył zrezygnowany ramionami (po raz drugi...) i wszedł do pierwszego lepszego pokoju. Włożył do szafy ubranie, które polecił mu odnieść tam Robert i wyszedł z pomieszczenia.

***

Gunsi wrócili do domu. Izzy poszedł do swojego pokoju. Otworzył szafę. Wypadły z niej skórzane spodnie. Podniósł je i dokładnie obejrzał. Nie były jego. Otworzył drzwi i wychylił głowę.

- SSSLAAAAASSHHHHHH!!!! - wrzasnął patrząc uparcie w drzwi do pokoju gitarzysty. Może próbował je otworzyć siłą woli? Już się ucieszył, że mu się udało, kiedy zorientował się, że to Hudson je otworzył.

- Co?- zapytał zaspanym tonem.

- To chyba twoje spodnie. - wytłumaczył mu szatyn rzucając w jego stronę wcześniej wymieniony przedmiot.

- Moje? - zdziwił się Mulat.

- Nie wiem. - powiedział Stradlin i wycofał się w głąb pokoju. - Axl, zrób mi trochę miejsca na łóżku. - powiedział patrząc na rozwalonego na całym materacu Rose'a. Odpowiedziało mu tylko złowrogie mruknięcie. Gitarzysta spojrzał w stronę nieba (sufitu). Wepchnął się obok Rudzielca i kopnął go w łydkę. Podziałało. Wokalista przesunął się w bok, robiąc miejsce przyjacielowi.